ლექსები

ომარას ძაღლი	თბილისი
ომარას ჰყავდა პატარა ძაღლი, აჭმევდა კალბასს, სირბილით დაღლილს, ძაღლს ჰქონდა თვალები ცრემლებით სავსე და მთელი ქალაქი ამბობდა ასე, რომ ომარას ძაღლი ომარას არ ჰგავს, ის ძილის წინ მაინც მიირთმევს ნაგავს, აიღებს ომარა ჟანგიან ნაგანს და მოკლავს იმ ფინიას, რომელიც არ ჰგავს.	ივლისი ხვნეშოდა ორთქლისფრად ურცხვად, ქარვის ალებში დნებოდა თბილისი, დაღლილს ალერსით, ქალს მაგონებდა ჩემი ქალაქი ძილის წინ
დაე, იცოცხლონ . . .	როცა მე წავალ
გემუდარები, ნუ ხოცავ ტარაკნებს, დედა, დაე, იცოცხლონ. ხომ იცი, როგორ უყვართ გათბობის მილები, იქნებ ერთმანეთიც უყვართ? მათ გაზურაზე უწევთ ცხოვრება, ჩვენ დედამიწაზე, მერე რა? ერთიმეორისგან ვერ გაარჩევ, სახელებიც არ ჰქვიათ, როგორ ახარებთ სითბო და ტკბილი ჯემი, რა მათი ბრალია, რომ არ იციან თავიანთი არსებობის შესახებ, პლანეტებმაც ხომ არ იციან შერქმეული სახელები, მაგრამ ბრუნავენ უმიზნოდ, სივრცეში. გემუდარები, ნუ ხოცავ ტარაკნებს, დედა, დაე, იცოცხლონ.	ქარვისფერ ყანათა ღელვა დარჩება, მეწამული მზის წვა, მდუმარება, ფრთამოტეხილი მერცხლის საშველად მე მარტო წავალ! გაკურთხოთ ღმერთმა და დამივიწყეთ, დაე სხვა გემები მორეკოს წყალმა, მეგუდარებით, იცინეთ, იცინეთ, როცა მეწავალ! თოვლიან ქართა დევნით დაღლილი გადაუქროლებს ჩემს ქანდაკებას მერცხალთა გუნდი, მე ისევ მოვალ, მხოლოდ არავის არ გაუმხილო, რომ მე დავბრუნდი.
მაიმუნები ვართ	დრო
ამ შემოდგომას მოსდევს თეთრი ტანკი, ამ ფოთოლცვენას არ ჰგავს შენი ხმა, შენ მოგწონს ჩემი ჩუმი ლაპარაკი და ისევ ლურჯად შეიღებე თმა. მე მახსოვს ჩვენი გრძელ სკამზე ჯდომა და ის რომ ერთად ვაბოლებდით პლანს, შენ მიხვდი რომ ჩვენ ვერ მოვიგეთ ომი და მაინც ბრძოლას ვერ ვანებებთ თავს. მე მჯერა შენი ძუძუების ზომის და ვიცი, როგორ გავუსწორო მათ, შენ თვლი, რომ სექსი მიზეზია ომის და მოგწონს ის, რომ მაიმუნები ვართ, მაიმუნები ვართ... მე ჩემო დედა მეტად მესმის შენი, და ვიცი, როგორ შეიცვალა დრო, დღეს დაიხურა სიყვარულის სკოლა და დაკლეს ჩვენი ერთად ყოფნის ხბო. მე ვნახე შოთა როგორ იჯდა ქვაზე და თამარ მეფეს ვერ უწევდა მკლავს, ჩვენ, ყველა ერთად, ვერ მოვსულვართ აზრზე, რომ სიყვარული ანარქიას ჰგავს. მე მჯერა შენი ძუძუების ზომის და ვიცი, როგორ მოვეფერო მათ, შენ თვლი, რომ სექსი მიზეზია ომის და მოგწონს ის, რომ მაიმუნები ვართ, მაიმუნები ვართ...	რეაქტიული მარტოობა, დაძაბული, გამოუთქმელი შიში შეხების, საგნებთან, საყვარელთან, გაქრა. რომანტიული ბილიკის, რითმის ბოლოა, შელამაზების, ვაზისყურა ქალიშვილების ირმისთვალური სევდა გაქრა. სოც-რომანტიზმის ცისფერთვალება ლმობიერება გაქრა. ვარდს გაეფურჩქნა ატომური სოკო, რკინაბეტონის ჯუნგლებში დაკაცდა მაუგლი, პარაბელუმით ხელში. დადგა დრო, გამოთხოვებისა ტყესთან, დრო უბრალო, მართალ ფერთა ხელჩაკიდების, დრო წითლად ხატვის, წითელ ქაღალდზე, მაშინებელი, დაუნდობელი, როგორც ყოველი მართალი, დრო.
რა კარგია (ი. ჩარკვიანი და კ. ყუბანეიშვილი)	Hamlet
რა კარგია რომ ბარათაშვილი ხიდია და ჭავჭავაძე პროსპექტი. რა კარგია რომ რუსთაველი მეტროა და წერეთელი გამზირი. რა კარგია რომ ვაჟა-ფშაველა გრძელია და ნიკოლაძე მოკლე. რა კარგია რომ კომკავშირი ხეივანია და სტალინი სანაპირო. რა კარგია რომ ყაზბეგი კინოა და გურამიშვილი ქანდაკება. რა კარგია რომ მელიქიშვილი ქუჩაა და ნუცუბიძე პლატო. რა კარგია რომ ირაკლი ჩარკვიანია და კოტე ყუბანეიშვილი.	Why does it ring any more, Is everything mechanics? Diffusion of thirst into music, Touch of inaccuracies in Leonardo. Elegiacity of the day Sentimental stand of objects Such as tombstones. Don’t worry, My room is your room, It’s everybody’s room. Be patient, And telephone will rise from the dead, Rosencrantz and Guildenstern will call you, If they aren’t dead yet. Everythng’s mechanics: Things like missing someone, Or the passage of tme I communicate with my stomach, Someone’s ringing me from the inside A gonouboo lives inside me, An injured, African love.
Time – 2	For Yuri Gagarin
Jet engine loneliness, Strained, Tense. Inexpressible fear of contact With things, Lovers, Vanished. This is th end Of romantic path, Of rhyming words Of glossing over Of gazelle – eyed blues Of vine – leaf eared maidens And socialist romanticism, Of sober women and boozy men Vanished. The rose has bloomed Into nuclear mushroom The matured Maughly Stepped into Concrete and steel jungle With a Parra Bellum gun In his hand Bidding farewell To the forest. The time has come, Time of true colors, Time to paint Red things red, Time mercyless, terrifying, Like any other, True, Time.	I’m here Mom. Hey you, poets of the mundane, My ex-wives, Don’t abandon me. Is the race over? Why have you all turned into movie Characters? And when was the other projector switched on, In this hall? Triumph of spirit over flesh, Or is the spring coming? And snow’s melting beyond the screen. No longer can I feel your touch, Your sorrow and warmth, I can only see you Wrapped in the gasoline winds, Wearing fumes, No I’m not dead, Mom Everyone’s wrong, Tsara is right. I’m here, Mom Gagarins son Who never learned to fly, Who’s been hanging Like a Chandelier Staring down at the cofee cups And the tobacco smoke. I believed: in a smiling God Clad in a space suit, In black and white pornographic mystery And Solzhenitsyn, locked up in the same drawer. Then my God turned wine and burst As for me, I learned to fly wingless, Still hanging from the ceiling, Like a crystal chandelier, gaping at the coffee cups, Fortune – telling And the see of ashes. It is the triumph of the spirit over flesh The spring has come And snow is melting beyond the cinema screen.
The Svans’ Way
(A Toast) For Sir Edward and Lady Camilla Cazalet Crowds in Gelati, A central committee gangster Smelling of french cologne and shish kebab Smiles. Historians know more Than Churches do, Searching for themselves, In ruins, In opened tins Tourists leave Beside Saints Eternal Tins of faith And love. Dadiani – famous for his horns, For a table Napoleon loved, And something other Nobody Knows, Even the one – armed Lenin Watching us. One of the last Tiny sculptures Standing in Breughel yellow With the Chinese eyes closed. Hello, the red-checked Svan children Your chewing-gum paradise, Is in our pockets, Not in Ushba’s pleated bosom. Symbols of power Snow-white as Tetnuldi, Stalin carved in rock Welcomes the Patients From Just bellow the roof. “Ars longa!” Tell it to those Whose fathers were shot, In the name of Something more essential than “Vita”. Something that is kept In Ushguli, I a locked museum, In the eyes of a museum keeper In the boiled cow’s head, Wich Tamerlane Would have adored; The head, With a grin grimacing At us, As if we were nothing But a De Ja Vu. Cults never die Inside the genes Inside the head on the banquet table. Cult an incurable, Beautiful disease. And we say: Lah-la, As we want to sing, Paying in packs of Marlboros For a chance to meditate; Lah-la means everything The mounts and the sky, Lah-la is music, That never dies Lah-la fantacies Sidewalk on dreams Lah-la for the slawes Lah-la for the kings, Lah-la the purity, Boundless love, Lah-la we pray, Lah-la is to the sun. Lah-la’s wild speed A symphony of fear, Nervous smiles and the clicking of bighters. Svan Kamikadze Rushing to nowhere Stops. Here’s a smile That cures, Henrietta’s smile. And once again, The sewer gratings, Nostrils of the town Exhaling the taste Of Turkish baths And Chernobyl. The town were Tinned herrings alone Are displayed in the shops As masterpieces of hermitage The consequence of Brejhnev’s love of caviar, And the fast cars He did. And do so others: The Svan kamikaze, The red – cheeked Svan children When they learn, The hosts And the Invaders I love. Boiled cow’s head Ready for penetration, Toastmasters knive has touched The brains, Glasnost for Glasnost Art for Art’s sake. Hurrah! For the toppled monument, Hurrah! For the two pigeons Who lived in its head, For free, But homeless couple. Marvelous – said one of the guests And the bus whisked them away. We stayed in the night, Wrapped in the CFC shirts Speaking of the invaders And wondering what Ionesco Would have said About it all.

რესურსი: